घननीळा लडिवाळा....

सकाळी सकाळी उठल्या उठल्या मनात एखादं गाणं रूंजी घालत असतच आणि दिवसभर ते गाणं तुमच्या मनातून जातच नाही. जणू ते गाणं तुमच्यासाठी "Song of the Day" होतं. आणि काही काही गाणी खरच अजरामर आहेत. 

गदिमांच्या अजरामर लेखणीतून उतरलेल आणि माणिकताईंनी सुरेल गाऊन धन्य केलेल " घननीळा... लडिवाळा " हे असच एक गाण. काल सकाळी उठलो आणि दिवसभर हे गाणं मनात रूंजी घालत राहिलं.

या गाण्यासंबंधी एक किस्सा नेहेमी सांगितला जातो. गदिमांना म्हणे त्यांच्या एका समीक्षक चाहत्याने पत्र पाठवून आपले एक निरीक्षण नोंदवले की गदिमांच्या कवितांमध्ये आणि गीतांमध्ये "ळ" हे अक्षर क्वचितच आलय. तसही कविता आणि गीतांमध्ये "ळ" हे अक्षर जरा अनवटच आहे. गदिमांनीही या गोष्टीचा धांडोळा घेतला असणार आणि त्या चाहत्या समीक्षकाचे म्हणणे बरोबर आहे हे त्यांच्या लक्षात आले असणार. मग काय ? भाषाप्रभूच ते. सरस्वतीच्या या लाडक्या पुत्राने मग हे सुंदर गीत लिहीले आणि त्याने गेली ७ दशके मराठी मनाला आनंदलहरींवर झुलवत ठेवले.

आपणा सर्वांसाठी ते गीत या ठिकाणी सादर आहे.

घननीळा, लडिवाळा
झुलवु नको हिंदोळा !

सुटली वेणी, केस मोकळे
धूळ उडाली, भरले डोळे
काजळ गाली सहज ओघळे
या सार्‍याचा उद्या गोकुळी होइल अर्थ निराळा !

सांजवेळ ही, आपण दोघे
अवघे संशय घेण्याजोगे
चंद्र निघे बघ झाडामागे
कलिंदीच्या तटी खेळतो गोपसुतांचा मेळा !

सलाम त्या भाषाप्रभूला आणि त्या माणिकताईंना.