तसेही नागपूर हे हिरवेगार शहर आहे. आणि त्यातही आमचे महाविद्यालय शहरापासून १५ किमी दूर, एका टेकडीवर आहे.
हमरस्ता सोडून काॅलेजकडे जाण्यासाठी गाडीने टेकडी चढताना रस्त्याच्या आजुबाजूचे अनाघ्रात जंगल एकदम खूप सारा प्राणवायू हृदयात भरून टाकते आणि तिथूनच आमची आनंदवारी सुरू होते.
महाविद्यालयीन परिसरात तर अनेक प्रकारच्या फळझाडांचे आणि फुलझाडांचे स्नेहसंमेलनच आहे. आणि अर्थातच महाविद्यालराच्या शिरस्त्याप्रमाणे त्यातही शिस्त आणि सौंदर्यदृष्टी जोपासली गेलेली आहे. उगाच आपलं दिसले रोप की कर खड्डा आणि लाव झाड, असा मामलाच नाही. सगळे काही विचारपूर्वक आणि याबाबतचा पारंपारिक शहाणपणा लक्षात घेऊनच.
आमच्या गाड्यांचे पार्किंगही घनदाट वनराईत असते. जुन्या काळी राजे महाराजांच्या राजवाड्याबाहेर "उपवने" असायची असे वर्णन आपण पुराण कथांमध्ये वाचतो, ऐकतो. तशी अनेक "उपवने" आमच्या महाविद्यालयीन परिसरात आहेत. त्यातलेच एक "उपवन" आमच्या गाड्यांच्या पार्किंग साठी पण राखीव आहे.
आज महाविद्यालयीन वेळानंतर घरी जाण्यासाठी निघालो तर ज्या वृक्षाच्या सावलीत गाडी ठेवली होती त्या वृक्षाने आपल्या छोट्याछोट्या फुलांनी गाडीचा पुढला काच, बाॅनेट आणि छत सजवून टाकले होते. माझ्या हर्षाला पारावारच उरला नाही. लगेच फोटो काढलेत.
महाविद्यालयीन सहकार्‍यांनी "सर, आपकी गाडी तो आज दुल्हे की गाडी लग रही है." अशा compliments पण दिल्यात.
परतीच्या प्रवासात, मनात एकेक आठवणी हळूहळू येतात आणि कालौघात उडून विरत जातात ना, तसे वार्‍यामुळे "एकेक फूल लागले उडावया" असे रस्ताभर होत होते. एक नवाच अनुभव, वाहनचालनाचा आणि निसर्गाने दिलेल्या दानाच्या उपभोगाचा.
बर्‍याचदा आपण छोट्याछोट्या गोष्टी मनाला लावून घेतो, व्यथित होतो. त्यापेक्षा असे छोटेछोटे आनंद साजरे करून जास्तीत जास्त वेळ आपण आनंदी रहायला शिकलो तर ?
दुःख मनात ठेवण्याची खूप मोठी किंमत आपण कळत, नकळत मोजत असतो. आनंद हा तर फुकट असतो आणि त्याचवेळी तो अमूल्यही असतो. So lets celebrate these small packets of joys.
- उत्कृष्ट ड्रायव्हर आणि उमलता तत्ववेत्ता अशा मिश्रणाचा राम किन्हीकर.
No comments:
Post a Comment