अध्यात्म, बिगरी यत्ता आणि परीक्षा.

 

आजचा हा ब्रम्हचैतन्य विचार पाहिला आणि स्वतः त्या कसोटीवर उतरतोय की नाही हे तोलून पाहता आले.

विचार असा आहे,

"परमार्थातल्या माणसाने दैन्यवाणे असता कामा नये. पैसा असेल तर त्याने रोज श्रीखंड पुरी खावी. पण जर उद्या उपास घडला तर मात्र आजच्या पक्वान्नांची आठवण होता कामा नये."

गेले १५ दिवस काही छोट्याश्या तांत्रिक कारणामुळे कार बंद आहे. दरम्यान महाविद्यालयात UGC Autonomy committee ची visit असल्याने कामांची गडबड होती. शनिवार रविवारी सुध्दा कामांच्या धांदलीमुळे गाडी सर्व्हिसिंगला टाकणे झालेच नाही.

या दरम्यान १६ किमी दूर असलेल्या महाविद्यालयात दोन तीन दिवस दुचाकीने गेलो. पण त्याच मार्गावर "आपली बस" (नागपूर शहर बस) चांगल्या frequency ने आणि महत्वाचे म्हणजे दुचाकीपेक्षा जलद गतीने जाताना दिसल्यात. मग गेला आठवडाभर आपली बसने महाविद्यालयापर्यंतचा प्रवास बसने घडला. कधीकधी एखाद्या महाविद्यालयीन सहकार्‍याने बसची वाट बघताना आणि बसमधून उतरून महविद्यालयापर्यंत जाताना बघितले तर त्यांच्या आलिशान गाड्यांमधून लिफ्टही दिली.

बसमधून प्रवास करताना सहज मनाचा धांडोळा घेतला. आलिशान कारमधल्या गुबगुबीत सीटसवरून जाताना जेवढा आनंदी (किंवा जेवढा निराकार) होतो, तेवढाच आनंदी (किंवा तेवढाच निराकार) आपली बसच्या कुशन्स नसलेल्या फायबर सीटसवरून जातानाही होतो. मूळ उद्देश होता एका जागेवरून दुसर्‍या जागेवर वेळेत पोहोचणे. तो साध्य होण्याशी मतलब. मग त्यासाठी वेगवेगळे (वैधच हं) मार्ग अवलंबावे लागलेत तर त्या मार्गांमध्ये उजवे डावे कसे करावे ?

अध्यात्मात माणसाच्या व्यक्तिमत्वाची परीक्षा होत असते ती अशी. ही व्यक्ती गेले वर्षभर दोन विविध फेसबुक ग्रुप्सवर "आजचा ब्रम्हचैतन्य विचार" प्रसारित करीत असते, स्वतःच्या व्हाॅटसॅप स्टेटसवरही तोच विचार असतो. मग ती व्यक्ती तो विचार जगतेय की नाही ? याबद्दल श्रीमहाराजांना, परमेश्वराला परीक्षा घ्यावीशी वाटली याच्यात दुःख कसले ? उलट आपली निवड या परीक्षेसाठी झाली याचाच अर्थ श्रीमहाराजांचे, परमेश्वराचे आपल्याकडे लक्ष आहे हा आनंदच आहे.

याप्रसंगी कबीरजी आठवतात,

"मुझे जो कराना था पथ पार,

बिठाएँ उसपर भूत पिशाच्च,

रचाएँ उसमें गहरे गर्न,

और फिर करने आया जाँच."

या जाँचच्या निमित्ताने तरी तो आपल्याला भेटेल की नाही ? अहो आपली सगळी धडपड यासाठीच आहे की नाही ? तो भेटावा यासाठी सगळा आटापिटा. ही गाडी, तो बंगला, हे शरीर, ही बुध्दी ही सगळी त्याच्या प्राप्तीची साधने. कुठल्याही कारणाने तो भेटला म्हणजे झाले. मग परीक्षक म्हणून भेटला तर कशाला घाबरावे ?

- शिक्षकदिनी एका सर्वशक्तिमान शिक्षक, परीक्षकाची वाट बघणारा एक आज्ञाधारक आणि अध्यात्मातल्या बिगरी (आजकालचे k.g. हो) यत्तेतला विद्यार्थी, कुमार राम प्रकाश किन्हीकर.