एका अनपेक्षित फ़ोटोची आठवण.

 ४/१२/२००८ :

तिरूवनंतपुरमवरून हैद्राबादला जाणारी ७२२९ डाऊन शबरी एक्सप्रेस.

एका बाजूला निळा हिरवा सह्यगिरी पर्वत, त्यात असणार्‍या बोगद्यांमधून निघणारी, मध्येच लागणार्‍या सरोवरांच्या काठावरून धावणारी गाडी.

छोट्या कायल मधे थांबलेल्या हाऊसबोटी, केरळमधली विविध आकर्षक रंगात रंगवलेली रेल्वेमार्गालगतची घरे, सर्वत्र वाढलेल्या, उंच वृक्षांना लपेटून मिर्‍यांचे घोसचे घोस लटकणार्‍या वेली हे केरळमधले सुंदर दृश्यमिश्रण बघण्यासाठी तिरूवनंतपुरमवरून सकाळी ७.०० वाजता निघणार्‍या या शबरी एक्सप्रेसने तिरूपतीकडे निघालेले आमचे कुटुंब. तिरूपती रात्री ९.३० च्या आसपास येणार.

गाडी पूर्ण रिकामी. आमच्या वातानुकूल द्विस्तरीय शयनयानात (मराठीतः सेकंड एसी) आम्हा तिघांव्यतिरिक्त फक्त दोन प्रवासी.

गाडीचा एसी खूप बोचरा. इतक्या सुंदर प्रदेशात प्रवास करताना अंगावर ब्लँकेट पांघरून झोपी जाण्यासारखी अरसिकता नाही.

पँट्री कारमधून वेळोवेळी येणार्‍या चॅग्रॅम, स्सूप वगैरे गरम पेयांचा अनमान न करता आस्वाद घेणे सुरू.

तरीही बोचरी थंडी कमी होण्याचे नाव घेत नाही तेव्हा पुढल्या बर्थवर बसलेल्या लेकीने अचानक टिपलेली मुद्रा.

अंगावर पाणी पडले की मांजरे (पक्षीः बोक्या) अशीच भेदरलेली मुद्रा करीत असावीत.

- बोक्या सातबंडे सारखाच खोडकर राम शंभरबंडे.