मी एक प्रवासी पक्षी आहे आणि तो सुध्दा खादाड. प्रवासात उत्कृष्ट कुठे काय मिळत ? याचा शोध सतत सुरू असतो.
नागपूरवरून पुण्याला किंवा सांगोल्याला जाताना दरवेळी देऊळगावराजा इथल्या चैत्रबन ढाब्यावरच थांबायचो. किंबहुना जेवणाच्या वेळेत आपण देऊळगावराजालाच असलो पाहिजे या हिशेबानेच प्रवासाची आखणी दरवेळी व्हायची.
शिरपूर जि. धुळे इथे असताना बर्‍याच फेर्‍या मुंबई, पुणे, सातारा, सांगली इथे झाल्यात. दरवेळी NH 3 ने मालेगाव मार्गेच गेलो.
धुळे मालेगाव रस्त्यावर मालेगावच्या बरोबर २० किमी आधी हा "साई कार ढाबा" आहे. इथे ट्रक्सना थारा नाही.
अस्सल गावराणी तुपातली, गुळाची पुरणपोळी, खापरावर भाजलेले मांडे. अप्रतिम चव.
धाब्याचे धोरण.
इथले वातावरण इथे एकदा तरी गेल्याशिवाय कळणार नाही. अस्सल खान्देशी , अत्यंत सात्विक पदार्थ इथे असतात. दरवेळी मुंबई, पुण्याला जाता येताना इथे थांबायचेच असे नियोजन करून आम्ही निघायचो.
केवळ मनातले मांडे खाऊ नका. प्रत्यक्षच खा.
भर उन्हाळी दुपारचा ऐसपैस निवांतपणा.
एकदा शिरपूरवरून पहाटे ५ वाजता निघावे लागले. इथे साधारण पावणेसातच्या सुमारास होतो. नाश्त्यासाठी गावठी मटकीची उसळ आणि गरमागरम कांदाभजी. ती सकाळ मी विसरूच शकत नाही.
काही ध्येयधोरणे ठेऊन मराठी माणसांनी चालविलेली ही प्रतिष्ठाने. चैत्रबन आणि साई कार. प्रत्येकाने आवर्जून भेट द्यावी अशीच.
- आपला खादाडखाऊ, लांडग्याचा भाऊ रामचंद्रपंत.
