या श्रीरामनवरात्रात राहून राहून रामपंचायतनाची आठवण येत होती. रोज श्रीरामरक्षा म्हणताना
"रामम
लक्ष्मणपूर्वजम
रघुवरम
म्हणताना उगाचच डोळ्यांच्या कडा पाणावून जात होत्या. चराचरात, घराघरात, प्रत्येकाच्या नामस्मरणात तो आणि तोच एकटा भरून राहिलेला आहे याची अनुभूती येऊनही त्याच्या विग्रहदर्शनाची ओढ मनाला का लागलेली आहे ? हे माझे मलाच कोडे होते. सगुण भक्तीचे अंतिम स्थान निर्गुण भक्तीत होते हे माहिती होते पण निर्गुणाला पूर्णपणे जाणून घेतल्यावरही सगुणाची इतकी ओढ लागणे हा अनुभव माझ्यासाठी नवीनच होता आणि ही सुध्दा त्याचीच लीला होती हे मला कळत होतं.
या आठवड्यात तीन सुट्या लागून आल्यात. मग आज आमचा रामटेकचा बेत ठरला. आज संकष्टी चतुर्थीही होती. त्यानिमित्ताने वैदर्भिय अष्टविनायकांपैकी एक असलेल्या रामटेकच्या अष्टादशभुज गणेशाचे दर्शन होईल आणि गडावर जाऊन आपला माता, पिता, सखा, भाऊ असलेल्या रामाला भेटू, हनुमंताला भेटू असे ठरले.
ठरल्याप्रमाणे सगळ्या भेटी, सगळी दर्शने त्याच्या कृपेनेच निर्विघ्न पार पडलीत. तो भेटल्यावर त्याच्याशी कायकाय बोलायचं ? त्याला कायकाय सांगायचं ? याची गेला पंधरवाडा उजळणी करीत होतो पण त्याचे शामवर्ण सुंदर आणि सोबतच्या जगज्जननी सीतामाईचे गौरवर्ण रूप नजरेला दिसल्याबरोबर सगळ्या मागण्या विसरलो, सगळे बोलायचे विसरलो. फक्त ते दोघे आणि मी असेच जणू या संपूर्ण जगात उरलो होतो. जे जे म्हणायचे, बोलायचे होते ते ते सगळे अचानकच विरून गेले. शब्देवीण संवादात तो त्याचे जगन्नायकत्व विसरला, मी माझा मानवदेह आणि त्यातल्या मर्यादा विसरलो.
दर्शन, दर्शन म्हणतात ते याहून वेगळे काय असते ? तृप्तता, फक्त तृप्तता आणि एवढा मोठा देवांचा देव आपल्यासारख्या यःकश्चित पामराचे कोड पुरविता झाला याबद्दल फक्त कृतज्ञता.
इतकं सगळं शब्दात मांडलंय खरं पण यशोदामैय्याने श्रीकृष्णाला बांधण्याचा प्रयत्न करताना तो बांधला न जाता दोन अंगुळे उरतच होता तसाच आजचा अनुभव शब्दात मांडूनही दोन अंगुळे शब्दाबाहेर उरलेला आहेच. ती अपूर्णता तशीच रहावी, तो तसाच शब्दातीत रहावा ही त्याच्याच चरणी प्रार्थना.
।। श्रीराम जयराम जयजयराम ।।
No comments:
Post a Comment