अगदी "मैने प्यार किया" आणि "हम आपके है कौन ?" यशस्वी असल्याच्या दिवसांपासूनच मला सलमान खान या इसमाच्या (आणि खासकरून त्याच्या चाहत्यांच्या) एकंदर (एकत्रित) बुध्दीमत्तेविषयी दाट शंका होती. हळुहळू खात्री पटलीय.
पण त्या श्रध्दा कपूर नामक ठोकळी (ठोकळ्याच स्त्रीलिंग काय हो ? सशाचही स्त्रीलिंग कळल की सांगा बर.) बद्दल अगदी उलट झाल.
ते तिच "छम छम छम" गाण. (कुणाला आठवत का रे आता ते गाण ? तीन चार च वर्षे झालीय बघा.) गाडीतल्या FM वर मी ते पहिल्यांदा ऐकले तेव्हा त्या गाण्यात ती माधुरी दिक्षीत सारखी नजाकतीने नाचली असेल अशा अपेक्षेने व्हिडीओ पाहिला पण हाय रे दैवा...
एखाद्या फुटबाॅल सामन्याच्या तयारीसाठी जी लाथालाथी होते तसा नाच "छम छम छम" सारख्या सुमधूर गाण्यावर करताना पाहून श्रध्दा कपूरच्या एकंदर बुध्दीमत्तेबद्दल बद्दल अजिबात शंका उरली नाही.
"म्हातारी मेल्याचे दुःख नाही पण काळ सोकावतो" म्हणतात ना तस्से झालेय अगदी. आजकाल श्रध्दा कपूरच्या त्या लाथाळीचा हे बाॅलिवुडचे नाचे "बेंचमार्क" म्हणून वापर करताहेत. ती संतूरची जाहिरात पाहून तरी मला तसेच वाटतेय. यांना बेकरीत पावाची कणिक तुडवायला किंवा वायनरीत द्राक्षे तुडवायचे काम अगदी perfect जमेल असे वाटते.
अरे काय ते नाच ? काय त्या लाथाळ्या ? हॅट्ट. याच्यापेक्षा आमच्या नागपुरातली गध्यांची पोट्टीपाट्टीही प्रेक्षणीय लाथा झाडतात हो.
- संतूर न वापरताही गोरा गोरा पी....ट्ट दिसणारा, आणि वय लपविण्याची अजिबात आवश्यकता वाटत नसलेला, नागपूरकर राम.
No comments:
Post a Comment